Droom even mee. Je bent minister van Onderwijs. Je leest het nieuwe boek van Ton van
Haperen. Een pamflet. Tegen het huidige onderwijsbeleid. Hoe jij en je
voorgangers het onderwijs verpest hebben. En wat er nu moet gebeuren. Overtuigend.
Het is niet niks. Maar over drie jaar zijn er weer verkiezingen. Op de oude voet voortgaan is stukken makkelijker. Een
pavlovreactiestukje van vo-raadbobo's ('in Nederland een bovengemiddeld resultaat')
heeft de media gehaald. Wat doe je? Simpel natuurlijk. Niets. Zo gaat het
namelijk altijd. Zuur betoog ook, eigenlijk. Cognitieve dissonantie staat voor niets.
Tot zover de
droom. Ik las van Haperen's Bezwaar van
de leraar. Wat me heel erg opviel is zijn schrijfstijl. Die is hijgerig.
Direct. Korte zinnen - met name in
de eerste helft van het boek. Hier spreekt iemand met een missie. Die geen tijd
te verliezen heeft. Ook geen blad voor de mond neemt. Die zijn eigen koers
vaart. "Mijn schoolleiding haat me hierom," weet hij. Ik moest
denken aan de schrijver James Baldwin. "The most dangerous creation of any
society is the man who has nothing to lose." Van Haperen heeft niks te
verliezen. Hij is 59, en gepokt en
gemazeld in het Nederlandse onderwijs. Staat drie dagen per week voor de klas. Bereidt
zijn lessen 's ochtends voor, onder de douche. Dat is ook zijn wapen. Zijn
troef. Hij weet echt iets van de onderwijspraktijk. Jij niet. In een interview
met De Volkskrant in 2012 zei hij: "Als ik vijf dagen per week les was
blijven geven, was ik waarschijnlijk een zeikerige vent geworden". Niet
elke lezer zal overtuigd zijn dat hij hierin geslaagd is. In het boek maakt
hij zijn punt. En nog eens. En nog eens. Dat Ronald Plasterk eigenlijk de enige
onderwijsminister was die nog iets goeds deed. Ook al leidde het tot niets. We lezen het drie, vier keer. Het
betoog wordt afgewisseld met persoonlijke verhalen. Over leerlingen. Over Ton
zelf. Je denkt misschien: had wat korter gekund. Is ook zo. Een lange anecdote begint al
basketballend op een vrijdagmiddag, en eindigt met bierdrinken in de
lerarenkamer. De conclusie is een beetje slap: de school gaat met een andere
school fuseren.
van Haperen doet
ook iets heel on-Nederlands. Hij noemt zichzelf een goede leraar. Een hele
goede, zelfs. Ik schrok ervan, ook de derde keer nog. Ben jij dat gewend? Ik niet.
Je kunt best zenuwachtig
worden van de inhoud. "Snap jij het? Geeft niks hoor. Ik ook niet"
worden we zo nu en dan gerustgesteld. Dat lukt maar half. Wat Ton beschrijft
over de gang van zaken in de school, in het onderwijsbeleid, en in de toetsing
is verontrustend. Heel verontrustend. Onheilspellend ook. Het is vijf voor
twaalf in het onderwijs. Misschien wel later. Slaap zacht. Voor 15 euro koop je
weinig plezier. De revolutie begint bij de leraar. "If there is
hope, it lies in the proles", citeer ik 1984 maar. Je wenst Ton van Haperen's revolutie een ander
einde toe dan die van Winston Smith.
Ton van Haperen, Het bezwaar van de leraar. 2018. Amsterdam University Press. ISBN: 9789462988637
