Een kijkje in het leven van Nadie

In deze blog leren we een van de medewerkers of studenten bij Onderwijswetenschappen beter kennen. Dit keer is dat student Nadie Grotentraast. Dit is de dertiende bijdrage in een regelmatig terugkerende serie. 

Hi allemaal! Deze keer heb ik (Nadie) de eer om een blog te schrijven. Ik zal me eerst voorstellen. Ik ben Nadie, 19 jaar (misschien 20 wanneer jij deze blog leest 😉) en ik woon in het dorpje Laren in de Achterhoek (dus nee, niet die uit het Gooi!). Het meest relevante voor deze blog is dat ik in het 2e jaar van onderwijswetenschappen zit aan de Universiteit van Utrecht. Vorig jaar zei ik nog vaak “aan de keukentafel” (zie foto), dit jaar steeds vaker daadwerkelijk op de Uni. 

Mede dankzij de reistijd die ik op dit moment nog heb, draait mijn week voornamelijk om het studeren. Maar ik vind het ook belangrijk om op andere gebieden te leren en mezelf te ontwikkelen (en eigenlijk vooral ook plezier te hebben). Daarom ben ik naast mijn studie iedere week aanwezig bij de plaatselijke fanfare (ik speel saxofoon) en ben ik gastvrouw en schoonmaakster bij een B&B. Daarnaast ben ik dit jaar ook penningmeester van de ExcurCie van VOCUS. Als er dan nog tijd over is ga ik graag naar buiten om te bewegen, dit is vaak een mix van hardlopen, racefietsen en skeeleren. 

Wat mij in de studie onderwijswetenschappen aanspreekt, is dat het zo veelzijdig is. Iedereen leert, overal en altijd. Ook ik, want in (bijna) al die dingen die ik hierboven genoemd heb, zitten leermogelijkheden. Dat was dan ook een van de redenen dat ik voor OWW gekozen heb. Ik vind namelijk zoveel dingen leuk. Op open dagen was ik altijd degene die uit ieder werkveld wel een studie had die mij interesseerde. De dingen die ik leer bij OWW hoop ik dan ook zo breed mogelijk toe te kunnen passen. En dat toepassen, dat is ook iets wat ik erg graag doe. Nog steeds kan ik met een voldaan gevoel terugkijken naar de dingen die ik afgelopen jaar gedaan heb, het lespakket dat ik heb gemaakt, de interviews die zijn afgenomen bij scholen en ga zo maar door. 

Wat me bij die interviews opviel, en wat ik ook zelf regelmatig herken, is de druk die soms op iedereens leven lijkt te staan. Waarbij je vaak hoort: “ik zou graag meer van dit willen doen, maar …” er is geen tijd. Dit is zeker in het onderwijs iets dat vaak wordt aangegeven, maar ook bij mensen buiten het onderwijs hoor ik dit voorbijkomen, zelfs in tijden van lockdown, waar aan sociale evenementen toch echt wel geminderd werd. Ik vraag me af, is “tijd” iets waarvan altijd een tekort zal blijven? Of zouden er, wanneer er meer tijd of mankracht komt, stappen gezet kunnen worden in het onderwijs? 

Helaas is tijd niet onbeperkt beschikbaar en soms moet je keuzes maken. Het één of het ander. In de vorige blog vroeg Lukas hoe ik belangrijke keuzes maak. Mijn belangrijkste keuzes gaan vooral over tijd en het indelen van mijn week. Zoals ik al schreef vind ik heel veel leuk, maar ik heb geleerd dat tijd hebben en iets kunnen doen niet altijd betekent dat je iets ook aankan, en dus keuzes moet maken. Waar ik vroeger eindeloos na kon denken over de voor- en de nadelen van bepaalde keuzes (en die ook regelmatig uitschreef, best een goede tip soms!) probeer ik nu te oefenen om meer naar mijn gevoel te luisteren. Vind ik dit leuk? En heb ik tijd? Zo ja, dan gaan we ervoor! Toch de verkeerde keuze gemaakt? Jammer dan, maar wel weer iets geleerd! Zo nee, dan past het helaas niet, of ik moet andere dingen opgeven.

LouKA is een project waar ik veel tijd voor vrijgemaakt heb; inmiddels alweer 3 jaar geleden begon ik met 11 andere meiden uit de omgeving een project voor een jongerenreis. Dat we vrijwilligerswerk gingen doen in het buitenland stond vast, maar het was aan onszelf om de reis inclusief activiteiten te organiseren en daar geld voor op te halen. Een jaar lang hebben we activiteiten georganiseerd, op markten gestaan, geklust en op diverse plekken gepresenteerd om in de zomer van 2019 op reis te gaan naar Gambia. Daar hebben we 12 dagen de bevolking van Sifoe geholpen. Van het verven van een schoolgebouw, tot het planten van bomen, het geven van tandenpoetstrainingen en uitdelen van kleding en schoolspullen. De “tijd” van daar staat in een groot contrast met de “tijd” van hier in Nederland. Aan de ene kant bestaat tijd daar niet. Als je dorpshoofden met een aantal van hun kinderen uitnodigt voor een tandenpoetstraining om 9 uur, hoef je pas om 10 uur/half 11 op kinderen te rekenen. En dat terwijl mensen daar veel minder tijd hebben. Zoals we dat in mijn omgeving zo mooi zeggen, mensen zijn daar op hun 40ste al “uit de tijd”.

Mijn vraag aan de volgende blogger is dan ook: hoe kijk aan jij tegen de strakke tijdsplanning van velen van ons? Is er daadwerkelijk een tijd tekort of is dat iets wat we onszelf opleggen? En kunnen we daar nog wat in leren?